Autor: Redaktor

Ewa Ginda urodziła się 29 marca 1962 roku w Trzciance.
Do Zgromadzenia ss. Nazaretanek wstąpiła 26 sierpnia 1981 roku. W naszej parafii  pracowała w latach 1984-1992 jako katechetka. Bardzo angażowała się w duszpasterstwo młodzieży.
Ponownie w parafii w latach 2005-2011. Była w tym czasie przełożoną domu i wspólnoty nazaretańskiej w Słupsku. Katechizowała w Gimnazjum nr 2.
Odeszła do Boga w dniu 13.04.2018 r. w hospicjum Caritas im. św. Józefa w Sopocie. Pogrzeb odbędzie się w Częstochowie, w poniedziałek 16 kwietnia.
O godz. 13.00 ciało Siostry będzie wystawione w małej kapliczce na cmentarzu św. Rocha. Odmówimy tam modlitwę różańcową. Po modlitwach ciało zostanie przeniesione do głównej kaplicy na tym samym cmentarzu i o godz. 14.30 rozpocznie się Msza święta.

ks. Lucjan Huszczonek

„..zstąpił do piekieł” – dokąd zstąpiłeś, Panie? Cóż to za kraina nieznana nikomu z żyjących? Ty jesteś Pierwszym, który stamtąd powraca. Ty jesteś Tym, który z martwych powstaje. Ty jesteś Życiem. TY JESTEŚ..

Czym jest teraz Twoje Ciało?, z czego utkane? Stało się tym, o czym mówiłeś? Światłem?
Mnożą się pytania bez odpowiedzi. Mogę już tylko zaufać i uwierzyć.

Twoje słowa do Magdaleny – „nie dotykaj mnie”.. (J 20, 17) Czy da się dotknąć Światła?

„Noli me tangere..” – nie zatrzymywać Cię.. Czy ziemska miłość wystarczy, by zatrzymać kogokolwiek? Czy da się zatrzymać Światło?

TU jest tylko przejściowe, TERAZ już jest przeszłością.. Nie zatrzymam Cię, ale mogę pójść za Tobą.. do Galilei, do Miasta Żyjących, do Niebieskiego Jeruzalem..

Rabbuni..

(x.lh)

Śmietnik miasta Jerozolima i jednocześnie wzgórze straceń. Tam giną skazańcy. Pod jednym z krzyży kilka osób wśród których jest Matka jednego z ukrzyżowanych. Choć nie lamentują na sposób opłaconych płaczek, całe ich ciała zdają się być bezgłośnym krzykiem trwogi. Nie ma już łez, wyczerpały się. Jest bezgraniczny ból i bezradność, które wyrazić może tylko milczenie.
Żołnierze skwapliwie i w pośpiechu wykonują swoją pracę, gapie powoli zbierają się do powrotu do swoich domów – ot, kolejny spektakl zakończony. Nic nowego.

Jeszcze tylko jakiś dźwięk z ust jednego ze skazańców: „wykonało się..” (J 19,30)

Dziwny bezruch powietrza i głucha cisza, w której zabrzmiały te słowa, przeraziły obecnych.
Sklepienie nieba stało się sine i zdało się zgniatać rzeczywistość jak cęgi kowala. I zakołysał się świat, zadrżała ziemia.. Wszyscy obecni wiedzieli już, że stało się coś, co wykracza poza granice ich poznania i zrozumienia.

A Zbawiciel „zstąpił do piekieł”.

 

 

 

(x.lh)

..nie da się opisać.
O ile jednak, jak chce duński myśliciel Kierkegaard, jeśli to nie filozofowanie lecz literacki opis jest czuwaniem nad bólem i rozpaczą, to opisywać trzeba. To jedna z niewielu rzeczy którym warto poświęcać czas i energię – czuwać nad bólem i rozpaczą człowieka i świata. Obrazy malowane słowami kronikarzy, naocznych świadków, zatrzymane i ukazane w dziełach artystów próbują utrwalić chwile nabrzmiałe nagromadzonym smutkiem lub radością, chwile brzemienne potęgą ludzkich myśli, dokonań i najpiękniejszych uczuć. Oceniają je widzowie i krytycy, filozofowie i recenzenci, często teologowie i kaznodzieje.

Czy istnieje inny jeszcze sposób czuwania? Owszem, i nie jest to sposób objawiający się tylko w dziełach sztuki, lecz samo życie, jego tajemnica i serce: oto Jan, ukochany uczeń, „oparł głowę na piersi Jezusa”. (J 13, 25) To tajemna i najdotkliwsza chwila miłosnego poznania. Iluminacja Serca Jezusa. Dusze kochających promieniują i przenikają się wzajemnie. Nie potrzeba słów. Wystarczy tylko przytulić głowę i milczeć.

Ta krótka, tajemnicza Chwila da Janowi siłę i odwagę, by był blisko Jezusa aż po Krzyż. Na zawsze, na Wieczność. Chwila, kiedy dana mu była Miłość.

W noc samotną, pełną bólu i mrocznych obaw tylko Ona ocala z rozpaczy, oddala lęk. Nawet samo jej wspomnienie – Chwili, kiedy dana nam była Miłość.

 

 

 

(x.lh)

„A Jezus, znalazłszy osiołka, wszedł na niego zgodnie z tym, co napisano: ‘nie bój się, córko syjońska! Oto twój król przybywa, siedząc na oślęciu.’ Z początku uczniowie Jego tego nie zrozumieli.”

J 12, 14 – 16

Osiołek z witraża w naszym kościele ma wielkie uszy i jakby zmęczone oczy. Pewnie wystraszył go hałas i tumult. Gromkie ‘hosanna’ powinno napawać entuzjazmem, ale Pan Jezus nie wygląda na radosnego. Przecież tłumy wiwatują, ścielą cenne tkaniny na drogę – uczniowie nie rozumieją dlaczego ich Nauczyciel jest smutny, nie przeczuwają dramatu. Zerwane gałązki palm i oliwek szybko zwiędną, ludzie zbiorą z ziemi swoje drogie ubrania. Tłum ucichnie, by po kilku dniach znów zabrzmieć mocnym i strasznym głosem: ‘ukrzyżuj Go!’. To ten sam tłum, ci sami ludzie. Ktoś zdradzi, ktoś ucieknie, ktoś umyje ręce, ktoś inny jeszcze otrze twarz i pomoże nieść krzyż, ktoś wbije gwoździe – każdy zrobi swoje. Jezus to wie. Uczniowie zrozumieją. Stało się wtedy i dzieje się teraz, na moich oczach, codziennie – samotność i ból Niewinnego. Nie da się tego opisać.

(x.lh)